|
|
|
 |
|
Όπιο
Η Ηρωίνη ή "πρέζα" όπως είναι γνωστή στην γλώσσα των τοξικομανών είναι
ένα από τα ισχυρότερα και καταστρεπτικότερα ναρκωτικά. Έχει αναφερθεί
πολλές φορές το μέγεθος της ζημίας που μπορεί να προκληθεί στο σώμα αλλά
και στο μυαλό από τη χρήση αυτής της ουσίας. Αυτό που είναι ίσως
λιγότερο γνωστό, είναι το πώς μετατρέπεται ένα απλό λουλούδι σε ένα από
τα ισχυρότερα ναρκωτικά που έχει γνωρίσει ο άνθρωπος. Επίσης δεν έχει
αναφερθεί αρκετά πως αυτό το ναρκωτικό φτάνει στις χώρες κατανάλωσης (Ευρώπη,
ΗΠΑ) από τις μακρινές ασιατικές κυρίως περιοχές που καλλιεργείται. Η
χρήση της ηρωίνης με εισπνοή, κατάποση ή ένεση είναι το τελευταίο βήμα
σε μια διαδικασία με πολλά στάδια. Αυτά λοιπόν τα προπαρασκευαστικά
στάδια θα παρουσιάσουμε εδώ.
Η καλλιέργεια της παπαρούνας
Η ηρωίνη προέρχεται από το ακατέργαστο όπιο, το οποίο παράγεται μόνο από
την οπιούχο παπαρούνα (Papaver somniferum-Μήκων η υπνοφόρος), παρόλο που
υπάρχουν και άλλες ποικιλίες παπαρούνας άγριες και καλλιεργούμενες.
Παπαρούνες οπιούχες ή όχι βρίσκονται σε πολλά διαφορετικά κλίματα σε όλο
τον κόσμο. Η οπιούχος παπαρούνα καλλιεργήθηκε στην Ασία για πάρα πολλά
χρόνια, και πρόσφατα καλλιεργήθηκε και στη Λατινική Αμερική. Το 60% της
παγκόσμιας παραγωγής οπίου παράγεται στις απόμερες περιοχές της
νοτιανατολικής Ασίας, ιδιαίτερα στο περιβόητο "Χρυσό τρίγωνο", μια
περιοχή που καλύπτει περιοχές της Μυανμάρης, του Λάος και της Ταϊλάνδης.
Ο μεγαλύτερος παραγωγός-κράτος είναι το Αφγανιστάν ενώ σημαντικές
ποσότητες παράγουν το Πακιστάν, το Μεξικό και η Κολομβία.
Οι ορεσίβιες φυλές
Οι πιο γνωστοί καλλιεργητές της οπιούχου παπαρούνας είναι οι φυλές που
ζουν στους λόφους της νοτιοανατολικής Ασίας. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν κάτω
από πρωτόγονες συνθήκες χωρίς ηλεκτρισμό και χωρίς τρεχούμενο νερό.
Είναι ο χαρακτηριστικός τύπος του οπιοκαλλιεργητή καθώς και στις
υπόλοιπες περιοχές που καλλιεργείται η οπιούχος παπαρούνα οι ανθρώπινες
συνθήκες διαβίωσης είναι το ίδιο άθλιες. Είναι πολύ φτωχοί και το όπιο
είναι το νόμισμά τους. Το πουλούν ή το ανταλλάσσουν για είδη βασικής
ανάγκης όπως το φαγητό, τα ρούχα και τα εργαλεία. Το όπιο επίσης
χρησιμοποιείται και από αυτούς σαν ιατροφαρμακευτικό συμπλήρωμα της
σύγχρονης ιατρικής καθώς πολύ λίγα φαρμακευτικά εφόδια είναι διαθέσιμα
σ' αυτές τις απομακρυσμένες περιοχές.
Λίγο πριν φτάσει στην ωριμότητα, το φυτό της οπιούχου παπαρούνας παράγει
ένα λουλούδι. Μετά από μια εβδομάδα τα πέταλα του λουλουδιού πέφτουν
αφήνοντας μια κάψουλα. Το ρετσίνι του ακατέργαστου οπίου συλλέγεται από
αυτήν την κάψουλα. Η επιφάνεια της κάψουλας κόβεται ή χαράζεται με ένα
μαχαίρι που έχει τρεις ή περισσότερες μικρές κόψεις και το ρετσίνι του
οπίου ξεχειλίζει έξω από αυτές τις χαρακιές. Την επόμενη μέρα ο αγρότης
ξύνει το ρετσίνι από τις κάψουλες με ένα επίπεδο εργαλείο που λέγεται "ξύστης".
Κάθε κάψουλα χαράζεται συνήθως με αυτόν τον τρόπο τρεις με πέντε φορές ή
μέχρι να σταματήσει να παράγει ρετσίνι. Τα παπαρουνοχώραφα περιέχουν
χιλιάδες τέτοιες κάψουλες έτσι η συγκομιδή είναι μια πολύ κοπιαστική
εργασία. Από την στιγμή που το ρετσίνι θα συλλεχθεί, ο αγρότης το αφήνει
έξω να ξεραθεί για μερικές ημέρες και μετά το τυλίγει σε φύλλα μπανάνας
ή σε πλαστικό. Το ρετσίνι αποθηκεύεται μέχρι κάποιος έμπορος να
εμφανιστεί στο χωριό. Το ρετσίνι του οπίου έχει μακρά διάρκεια ζωής και
η αξία του αυξάνει με το χρόνο. Αφού η κοπιαστική συγκομιδή ολοκληρωθεί,
οι κάψουλες κόβονται από το στέλεχος, αποξηραίνονται και μετά σπάζονται
για να ανοίξουν έτσι ώστε να μπορέσουν οι σπόροι που βρίσκονται στο
εσωτερικό τους να χρησιμοποιηθούν στη σπορά της επόμενης χρονιάς.
|
|
